Wakacyjna przygoda 9

Kochani, bardzo mocno Was przepraszam, że tak długo nic nie dodawałam, ale sami wiecie jak to jest w 3 gimnazjum. W ch*j nauki, nie ma praktycznie na nic czasu.. Ale zmotywowałam się w końcu i coś nabazgrałam, mam nadzieję, że nie jesteście źli za takie opóźnienie? Miłej lektury haha :)

 

 

P.S. Wybaczcie, że taki krótki, ale mój mózg jest po prostu wykończony :cc

 

 

 

**Roksana**

-Panie Doktorze, wiadomo już coś?

 

- Niestety, robiliśmy co w naszej mocy.. Przykro mi.

 

-C-CO?! ŻE NIBY SOE UMARŁA?!- krzyknęła przerażona Roksana.

 

-Proszę się uspokoić. Naprawdę mi przykro, nie możemy nic więcej zrobić.

 

- Nie... - szepnęła, po czym osunęła się na podłogę i zakryła twarz dłońmi.

 

-Roksi, nie płacz, proszę. - powiedział Taemin i przytulił dziewczynę.

 

- A-ale to moja wina. - wtuliła się w Maknae i płakała.

 

- Nie mów tak, przecież nic nie zrobiłaś.

 

-Ale chciałam się na niej zemścić. Dostałam co chciałam. -powiedziała i jeszcze bardziej się rozpłakała.

 

-Twoja zemsta przecież nie na tym polegała. Nie obwiniaj się kochanie i nie płacz, bo nie lubię jak płaczesz.

 

-Gomawo, ale Soehyun nikt już nam nie zwróci. - powiedziała załamanym głosem i dodała - chodźmy do domu.

 

-Chłopaki, zabieramy Emily i Roksi do nas.- powiedział Tae.

 

** Kilka godzin później **

 

-Roksana, zjedz coś. Nie możesz ciągle tak siedzieć. -powiedział zatroskany Key.

 

-Nie jestem głodna. - w tym momencie w jej brzuchu zaburczało ( *brrrrrrrrłrrrrrrr* :D ).

 

-Cóż, Twój brzuch mówi co innego. - powiedział i oboje się zaśmiali.

 

-No nie wiem..

 

-Masz tu obiad i nie dyskutuj więcej. - podał jej talerz z frytkami, kurczakiem i trzema różnymi surówkami.

 

- Ojejku, gomawo, bardzo ładnie wygląda. - powiedziała i się uśmiechnęła.

 

-Jedzenie nie ma ładnie wyglądać, tylko dobrze smakować. - puścił do niej oczko i dodał. - Smacznego.

** W tym samym czasie Taemin i Minho**

 

-Niepokoi mnie zachowanie Roksany... Nie chce z nikim rozmawiać, nawet ze mną. Teraz tylko Key namówił ją, żeby coś zjadła. Trzeba z nią poważnie porozmawiać. - powiedział Taemin.

 

-No to idź i z nią pogadaj.

 

-Próbowałem, nic z tego.

 

- A może ja spróbuję? - zaproponował Minho i wstał.

 

- No dobrze, spróbuj.. Powodzenia. - powiedział młodszy niepewnym głosem.

 

-Młody, a z Tobą wszystko w porządku? Chyba nie jesteś zazdrosny?

 

- Nie, co Ty... No dobra, może trochę.

 

-Trochę? - powiedział Minho i się zaśmiał.

 

- Ehh.. TAK, jestem zazdrosny. *przewraca oczami* Pasuje?

 

-Omo, rozumiem.. - uśmiechnął się i dodał - przecież wiesz, że nie chcę Ci jej odebrać. Przyjaciele  tak nie robią.

 

- Gomawo Minho. Jak się czegoś dowiesz, to proszę powiedz mi, dobrze?

 

- Jasne, obiecuję.

 

** 2 minuty później **

 

- Roksana, możemy porozmawiać?

 

-A musimy?

 

-Tak, to ważne. Mogę wejść?

 

-Tak, proszę. Tylko zamknij drzwi.

 

-Co się dzieje Roksana? - usiadł koło niej, a gdy nie odpowiedziała dodał - przecież wiesz, że możesz nam wszystko mówić.

 

-Minho, źle się czuję ze śmiercią Soehyun. Mam wrażenie jakby to była moja wina. - odpowiedziała, a z jej oczu zaczęły spływać łzy.

 

- Proszę Cię, nie płacz. To nie Twoja wina. Widzisz, wszyscy się bardzo tym przejmujemy. Każdy za nią tęskni. Nie obwiniaj się. Musisz zacisnąć zęby i iść dalej, nie możesz tkwić w jednym miejscu i ciągle o tym myśleć.

 

-Ale w takim razie co mam robić do jasnej cholery?! Cokolwiek nie zrobię, gdziekolwiek nie pójdę, tam widzę roześmianą twarz Soe. Nie dam rady tak dalej!

 

-Zajmij się czymś, co lubisz robić. Myśl o tym, co sprawi, że na Twojej twarzy pojawi się uśmiech.

 

-Ale to nic nie da.

 

-Próbowałaś?

 

-Nie...

 

- A więc spróbuj. Warto. Zwłaszcza, że masz dla kogo się uśmiechać.

 

-Co masz zamiar przez to powiedzieć? Że mam tak po prostu zapomnieć, że straciłam przyjaciółkę, tak? Udawać, że nic się nie stało?!

 

-Nie możesz ciągnąć teraz jednego tematu! W kółko nawijasz tylko o tym. Spójrz też na innych! Każdy z nas cierpi, mówiłem już.

 

-Ale...

 

-Taemin bardzo się o Ciebie martwi, a Ty sobie z tego nic nie robisz. Dziewczyno, ogarnij się. Nie mówię tego, żeby Ci dogryźć, tylko żeby Ci pomóc. Nic nie jesz, z nikim nie rozmawiasz, nie dbasz o siebie. Zrób coś ze sobą w końcu.

 

- Ale ja nie wiem, co mam dalej robić, nie daję rady psychicznie, rozumiesz?

 

-A nie zauważyłaś tego, że próbujemy Ci pomóc? Przemyśl sobie to i będziesz wiedziała co masz zrobić.

 

-Masz rację. Gomawo. - powiedziała i przytuliła chłopaka.

 

// Bloondie :3 Mam nadzieję, że spodobało się Wam :D. Zostawiajcie komentarze jeśli byście mogli :33